Aνάμεσα σε δυο παρατεταμένες σιωπές
κείται το ποίημα
κι ανάμεσα σε δυο ποιήματα
ο θίασος σχολιάζει( χορεύοντας σε 45αράκι πάνω)
όλη την παρέα
που άκουγε το "Μεγαλέξαντρο και το καταραμένο φίδι",
κάτω απ’ τις αεικίνητες σκιές των κληματόφυλλων
κι ενώ το φεγγάρι
γελούσε, με το Κολλητήρι και το Μπιρικόκο-
πηδούσαν στην κοιλιά του σκοτωμένου τέρατος.
Έφυγαν η Κλειώ κι ο Χρήστος,
κάποιοι θα ξεχάσουν ότι υπάρχουμε
με μια βαλίτσα στο χέρι, σ'ένα γεμάτο κόσμο σταθμό,
το μεγάφωνο φωνάζει ονοματεπώνυμα,
δύσκολες οι αναχωρήσεις, όταν ανεβαίνεις στο βαγόνι
ολομόναχος

και μένει το φεγγάρι, σαν-που'λεγε η μάνα-καμπίσιο καρβέλι,
εξακολουθεί να γελάει,
θυμάται τι ακούσαμε απ'το Μπαρμπαγιώργο,
το ουίτ του Μορφονιού.