Εντάξει, ας κάνουμε το συμβιβασμό, ας πετάξουμε και
κάνα αστρικόν σώμα δι ευαισθήτους ψυχάς, αυτό δε θα με
κάνει να ξεχάσω την προγιαγιά Περσεφόνη που κουβάλησε
το εικόνισμα της Οσίας Παρασκευής, απ'τους Επιβάτες στην Αγριά
και τα'βαζε με τη νύφη της-φόρεσε, χήρα γυναίκα, κόκκινο φουστάνι,
με τον πραματία τα'χει;
Κι η θάλασσα ήταν απέραντη, κι ο πατέρας
πήγε να περπατήσει πάνω της, τον έβγαλαν κάτι ψαράδες,
η Περσεφόνη
εκατόν πέντε, όσο κι η Κολοβίνα, οι δυο πεθερές του παππού, τί να χαίρομαι,
δεν κληροδοτείται το εξ αγχιστείας κορακοζώητον.
Κι ο πραματίας πέθανε
και δεν είχε τίποτε με τη γυναίκα,
αλλά-να μη τιμήσει εκείνη
εφόρου
τον άντρα της,
να βγάλει τα μαύρα;