Θυμάσαι μέρες που φως ξεπρόβαλλε κάθε πρωί
Πλέον
Ο τελευταίος ίσκιος αδυνάτισε τόσο
Που κατάφερε να κρεμαστεί από το μίσχο μιας μαργαρίτας
Στην άκρη του δρόμου

Όταν ο αστυνομικός στο κατώφλι ανακοίνωσε
Το θάνατο του ήλιου
Έσκαψες έναν τάφο στα χέρια σου
Δεν μπόρεσες να μη ζητήσεις
Να θάψουν τουλάχιστον το πτώμα
Κάτω από το δέρμα σου