Η ζωή είναι γεμάτη κόμπους, αίφνης,
το λούμπεν άσμα "αν θα μ’ αρνηθείς θα γίνω
για σένα τσακιτζής"το τραγουδούσε,
για ένα μόνο μεσημέρι καλοκαιριού,
κάποιος τσιγγάνος, στο σκαλί του μπακάλικου, ως
"αν τ'αμαρτηθείς, τα ίνω, τα ίνω γκια σένα ταξιτζής", αυτό
στη δεκαετία του 60, αρχές κι έπειτα λύθηκεν ο κόμπος,
δεν τον είδα, άλλωστε, ποτέ, διάβαζα στην εφημερίδα "Ακρόπολις"
δεξιών φρονημάτων, για την ζωή του Τσακιτζή, "του ιππότου των ορέων".
Θα μπορούσα να τραγουδήσω για ένα βλέμμα κοριτσίστικο
κι, ανεπίστρεπτα χαμένο, άλλος κόμπος,
αλλ’ αυτή η ποίηση μου θυμίζει ό,τι ονομάσαμε
ξεφωνημένο, έχει μια δόση υστερίας, εγώ φορώ βενετσιάνικες μάσκες
κι αν τους αρέσει-η ζωή είναι ένα νευρικό κομπολόι,
συναντήσεις, αγγίγματα και ο καθένας συνεχίζει το δρόμο του,
δεν ξέρω πόσο είναι το μερίδιο ευθύνης μου, αλλ’ αυτό συμβαίνει.