Το βράδυ μας φέρνει τ'αστέρια και τις νυχτοπεταλούδες
καθώς και τα ενύπνια που διασχίζουν οι πεθαμένοι μας,
μας επισκέπτονται και τους κερνούμε καρυδάκι γλυκό,
θυμόμαστε τα παλιά(εκείνοι κοιτάζουν ανυπόμονοι τα ρολόγια)
στα μαλλιά τους κρέμονται χαλκοπράσινα
σκουλαρίκια, κάνουν παράξενες ερωτήσεις, "πού ισορροπεί ο χρόνος;",
καλό είναι να μην τους απαντήσεις γιατί οι ερωτήσεις γίνονται
δυσκολότερες, "ποια είναι η σχέση του καιρού με την αιωνιότητα;",
αν σωπάσεις χάνονται σιγά-σιγά, ορισμένοι ξεχνούν τα φτερά τους
στον καναπέ, τα προβάρεις σαν ένα ζευγάρι παντούφλες και, ξαφνικά,
καταλαβαίνεις πως σύντομα θα'σαι κι εσύ στη θέση τους, θα περάσεις
στην άλλη πλευρά του καθρέφτη, θα μπεις στο όνειρο του συντρόφου σου.