Τελευταία χτυπούν την πόρτα της
παράξενοι άνθρωποι χελώνες
κουβαλούν λεν
το σπίτι τους στην πλάτη
περπατούν αιώνες
κάποιοι απ’ αυτούς στάζουν νερά
τα σανίδια σαπίζουν
από την υγρασία
Δώσε μας, λένε, ένα κεραμίδι
τους δίνω μόνο ένα βελανίδι
τόσο είναι το αντίτιμο
των στίχων
Κάποιοι ζητούν ένα φτυάρι
Να θάψουμε λένε την ντροπή.
Στην αυλή μετά βρίσκει παιδικά παιχνίδια
ξεσκισμένα αρκουδάκια
πνιγμένα λαγουδάκια με μάτια χάνδρες
κι ένα μουσικό κουτί
μ’ ένα ξεκούρδιστο νανούρισμα.