Όλα τα ποιήματα είναι παυσίλυπα
κι ας μη το γνωρίζουν, δεν εννοώ μια Λούση Μπολ
για τους μελαγχολικούς,
σ'εκείνους συνιστώ ν'αφεθούν,
περίπατοι στη χειμερινή αμμουδιά και φαντασιώσεις,
ένα μπουκάλι ανάμεσα στα θαλασσόξυλα
-συνεχίστε
μόνοι παρακαλώ-
εννοώ το βράδυ
που κάθεται στο πληκτρολόγιο και, για δυο ώρες,
ξεχνάει τ'άστρα και τις σκοτούρες του,
ξεχνάει τα παραμύθια που επινόησε ενώ
τα παιδιά ζητούσαν την αλήθεια,
τους σκοτωμένους
απόνα
γιασεμί,
το χαίρε των ερώτων του,
ψέματα,
δεν εννοώ μόνο το βράδυ,
είναι κι οι μεγάλες αποχωρήσεις
οι φίλοι που δίσταζαν να σου γυρίσουν την πλάτη,
αυτά σε κάνουν να ξεχνάς οι χλωμές λέξεις.