Ό,τι μου απέμεινε είναι ένα καλάθι
Γεμάτο απ'τα ονόματα όσων έφυγαν:

Κάποια νωπά και μεμβρανώδη, σαν το καύκαλο χελώνας
Που μόλις πρόβαλε από τ'αυγό της.
Πλάι τους, γυναικεία-ίδια μ’ άνθη ανοιγμένα.

Τα παλαιότερα είναι σκουριασμένα κι έχουν
Δάχτυλα και μουστάκια κίτρινα, από τη νικοτίνη.
Υπάρχουν και εκείνα που τινάζονται ακόμη
Καθώς τα ψάρια που σπαράζουνε στην άμμο.

Τι να τα κάνω τόσα ονόματα;

Λέω να τα μοιράσω στους αγγέλους με τα φαναράκια
Εκεί ψηλά, στο ζόφο τον απέραντο,
Σαν με καλέσουν να πετάξω
Γυμνός απ'το δικό μου όνομα

Ή να τα δώσω στους ποιητές και τα παιδιά,
Να φτιάξουνε τα νέα τους τραγούδια.