Τι είναι τούτα τα, φορεμένα στο ένα μανίκι,
ανάλεκτα,
περπατούν και κοιτάζουν, όπως οι παλιοί
κουτσαβάκηδες
τους μυώνες τους,
λόγια σοφών ανδρών-οι γυναίκες;
Μα εγώ ζητώ το χειμερινό ταξίδι στο "Χριστό στο Κάστρο"
και το "ιδιόκτητο",
την αδικοχαμένη Ουρανίτσα με τα κρινάκια "του νησιού της",
την "τρελή βραδιά", με τους γύφτους (συγγνώμη, Ρομά)
να παίζουν τα όργανα, πίσω απ’ τον αστυνόμο-αυτός το ζήτησε-
που τους οδηγούσε στο τμήμα για διατάραξη,
την "Πεποικιλμένη" και το "μυρολόγι της φώκιας",
Σε ήχο πλάγιο
κι απέναντι στον τσεβδό Άγιο Νικόλαο Πλανά.
Το κακό μας ήβρε εδώ και καιρό.
Ας ακούσουμε τον μακάριο Οδυσσέα-
έστω, σ'ένα από τα δικά του ανάλεκτα.