Δοκιμάζεις τα μουσικά πλήκτρα, τις παύσεις, θυμάσαι
τον Έντουαρντ Άλμπι, τί στο καλό, το ποίημα
πρέπει σε κάτι ν'αναφέρεται, κάπου ν'ακουμπά.

Προσωπικά, όπως ο γραφίστας τοίχου στο μετρό της Νέας Υόρκης
δε θα φοβόμουν τη Βιρτζίνια Γουλφ.

Κι ύστερα σκέφτεσαι ότι τον κυρ Αλέξανδρο- θα ξεκινούσε αλλιώς:
Αυτός το'χε "τάξιμον" να ψάλει την "Πεποκιλμένην τη θεία δόξη".
Μόνο.
Στα εννιάμερα της Παναγιάς.
Και το’ κανε πραγματικότητα το τάμα του, παρά τις αναποδιές-
ένα κερί που σβήνει, το άλογο που χάνεται,
τα νυχτερινά κρούσματα,
η αμέλεια του παιδιού να ειδοποιήσει τις αδελφές.

Δεν είμαι σίγουρος αλλά στα εννιάμερα
πρέπει ν'αποκαλύπτεται και η "μετάστασις προς την ζωήν".

Ναι, αλλά το ποίημα για να ισορροπεί πρέπει να υπάρχει,
όπως ο κλόουν,
μέσα στις αμέτρητες τσέπες του.