Κάποτε, τα πρόσωπα μιας ασπρόμαυρης φωτογραφίας,
θ'αρχίζουν να κραυγάζουν, γιατί μας ξέχασε
ο χρόνος,
στηθήκαμε εδώ, σκούροι κάτω απ'το διαυγές φως,
επειδή μας υποσχέθηκαν αιωνιότητα, στηθήκαμε
όπως οι πελαργοί,
περιμένοντας ένα τοίχο, μια διήγηση προπάτορα,
"αυτός έφυγε από κακουχίες το 1897" ή κάτι παρόμοιο
μείναμε, δεκαετίες, διψασμένοι, νηστικοί,
ένα τοίχο ζητούσαμε και
τον επισκέπτη,
"καρυδάκι, ευχαριστώ δεν είμαι φίλος, ποιος
κρέμεται απέναντι, εκεί, πάνω απ'το παράθυρο;",
δεν αποκτήσαμε
παρά αυτό το μυγοδιάστικτο πλαίσιο κι ένα σκοτεινό κουτί,
από σοκολατάκια του `36, ούτε καν κορνίζα και μεγέθυνση.