Μη κυνηγάτε νυχτερινούς τοίχους κι ας φαίνονται σκαμνιά των άστρων.
Το απόλυτο είναι πιο διάφανο
κι από τα πρωινά όνειρα της θάλασσας,
απ’ το χορό των ηρώων του μπερντέ στην Πορταριά, του `55,
τότε που η οικογένεια πετούσε στον ώμο ζακετάκι
και-βρέφος- ξεκαρδιζόμουν
με το "βιζολαβίζολαβίζο" του ξεβιδωμένου.
Πιο τρυφερό κι από τα ταξίδια του πατέρα
που έχουμε, ακόμη, φυλαγμένα στο στρογγυλό κουτί με τους μαιάνδρους.
Ιστορίες για όσους έφυγαν, κουνώντας την καρδιά τους, και χαθήκαν
στους δρόμους ενός μπλε απέραντου όπως η μνήμη .
Το απόλυτο είναι η α-λήθεια, η κατάργηση της λήθης.
Α, πόσο διδάσκουν τα παιδιά, στους λαβυρίνθους των νυχτερινών κήπων:
"Φτου, ξελευτερία"φωνάζουν-ως απόλυτο, η αλήθεια μας ελευθερώνει:
"Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς".
Μόνο να τη δεχτούμε "ως λεπτής ανάσας αύρα",
όχι όπως το ογκώδες κι ανύπαρκτο μηδέν.