Μάλλον πρέπει να το θυμούνται οι παλιότεροι:
Ο αρκουδιάρης, στη δεκαετία του 50,
δεν έσερνε μόνο ένα Μάρκο δύσθυμο
που χόρευε όταν άκουγε το ντέφι,
παρίστανε τη Βουγιουκλάκη και τον Παπαμιχαήλ
και, πονεμένα, μούγκριζε όταν του τραβούσαν το χαλκά.

Οι καθωσπρέπει αρκουδιάρηδες,
στο άλλο χέρι, εκτός από το ντέφι
κρατούσανε και το λουρί μιας αεικίνητης μαϊμούς,
που αυτοσχεδίαζε, μην υπακούοντας σε εντολές:
Στις ακακίες πήδαγε των δρόμων
κι ανέβαινε στους ώμους των περαστικών,
χλεύαζε τα γκαρσόνια, κατουρούσε τα τραπέζια
το κουταλάκι άρπαζε του υποβρύχιου και τσίριζε όταν τη μαλώναν.

Σήμερα, σκέπτομαι, πως την καρδιά μας,
είτε αυτή είναι σαν το Μάρκο
που του ξυπνάει το ντέφι οδύνες παλαιές,
κάνει τους άλλους να γελούν κι αυτός βογκάει,
είτε θυμίζει τη μαϊμού που βγάζει γλώσσα
με αναρριχήσεις άναρχες και τεθλασμένες
πέρα από κάθε ρεπερτόριο και και καταναγκασμό,

πάντα θα υπάρχει μια αλυσίδα για να την κρατάει.