Μες στο μυαλό μου σε γδύνω ξανά.
Χωρίς χυδαίες κινήσεις,
χωρίς χαμηλούς φωτισμούς
και πάνω απ’ όλα:
όχι εντελώς.
Αφήνω απείραχτο στη θέση του το δέρμα σου
να παίρνει χρώμα η φαντασίωση
–εκείνους τους ιριδισμούς εννοώ
που ανατριχιάζει καθώς αγαπιέσαι.

Είμαστε στην μπανιέρα σου
–όχι στην καθημερινή,
στην άλλη–
με τα χρυσά λιονταράκια στα ρουμπινέτα
και τ’ αλαβάστρινα φεγγάρια
του γέλιου σου.
Γλιστρούν τα χείλη σου,
γλιστρούν τα μάτια σου στο νερό,
γλιστράς ολόκληρη.
Μ’ αρέσει έτσι·
με τη σαμπάνια στον πάγο,
με τους αφρούς
να σκεπάζουν τα πόδια σου,
με τα ξανθά σου μαλλιά να μυρίζουν
μεσκαλίνη και έρωτα.
Μ’ αρέσει εδώ·
με τους περίτεχνους καθρέφτες
των φόβων σου,
με τις πετσέτες
που στεγνώνουν τον πόθο,
με τα φτερά σου που ξεκουράζονται
στην κρεμάστρα.
Ζεστά είναι,
τρυφερά και διάχυτα,
εύπλαστα όλα για τα παιχνίδια
των αισθήσεων.

Πρέπει να φύγω όμως,
το τελευταίο λεωφορείο φτάνει,
κοντεύουν μεσάνυχτα.
Την άλλη φορά
θα φροντίσω να είμαι
στη στάση νωρίς·
να προλάβουμε,
πέρα απ’ τα σώματα, ν’ απολαύσουμε
και κανένα τσιγάρο
απ’ τα δικά σου,
τ’ αμερικάνικα,
γλυκιά μου Μαίρυλιν.