Είναι ένας άντρας, μ'ένα γυναικείο εσώρουχο στο κεφάλι
που, κραυγάζοντας "γυναίκαι, βολιώτισσαι", προσπαθεί
εδώ και καιρό, να τρυπώσει σε κάποιο μου ποίημα.
Η αλήθεια είναι πως δεν τον απωθώ, απλώς με κουράζει,
σαν το περπάτημα νυχτερινών δρόμων, όπου αφαιρείς και προσθέτεις
για να καταλήξεις στο ίδιο αποτέλεσμα,
να πεις τα ίδια πράγματα με άλλα λόγια,
με κουράζει να αναπλάθω
για χάρη του
το παζάρι "της Σωτήρας"-που λέγαν οι παλιοί.
Ν'ανάβω φώτα
να τρέχω, απ'τα παιχνίδια στο Λούνα Παρκ κι από εκεί
στα βιβλία και τις βαριές βελέντζες, όπου μπορούσες
να ρίξεις μια ματιά στα Ποιήματα του Καβάφη-μόλις τα αγόρασες
ένα εικοσάρικο,
οι άνθρωποι πράοι και ταπεινοί, όπως όλοι οι άγνωστοι,
νυχτερίδες σπατουλάρουν το ημίφως μυρίζει ασετιλίνη
και χαλβά Φαρσάλων, τα κορίτσια με μάτια νυχτοπεταλούδες,
ο άνθρωπός μου επιμένει,
"ήδη" μου λέει "έγραψες τα μισά", του απαντώ "τίποτε
δεν έγραψα, και κατέβασέ το αυτό,
βρες άλλο τρόπο να διαφημίσεις το εμπόρευμα, δε βλέπεις,
μπροστά μας άναψε εσωτερικά-πού είναι ο ίσκιος της ασετιλίνης;-
ο Άγιος Ελευθέριος
κι ευλογεί το πλήθος.