Μερικές φορές έχω την εντύπωση
πως κάποιος είναι έτοιμος να γυρίσει το πόμολο,
ψάχνω γρήγορα στα συρτάρια, βρίσκω τα πιο ωραία μου
χαμόγελα και τα προβάρω, ανοίγω ακριβή σαμπάνια,
δεν είσαι εσύ,
δεν είναι κανένας,
μια που μαζί μιλούσαμε
τέτοια ώρα, ακούγαμε το limpertango και παλιά τραγούδια,
δεν,
αλλά το πόμολο κατεβαίνει, αργά, σταθερά κι ανελέητα
και με συνέχει η αίσθηση
ότι κάτι παρέλειψα να πω, κάτι δεν πρόλαβα, σκέπτομαι
πόσο μεγάλωσαν οι νύχτες.