Έβρασαν όνειρα και εφιάλτες
Κι αναδύθηκες απ’ τον αφρό του κοχλασμού
Με φύκια μες στο στόμα
Κι ένα καλάμι που θα κέντριζε όσους καθρέπτες λίμνασαν.
Είχες τη μνήμη του νερού
Σα θάλασσας και βάλτου
Και μιαν Όστρια στα μαλλιά
Που πιάνουν Τραμουντάνα
Καθώς αυτά ριζώνουν στην πέτρινή σου μνήμη.