Μες στο αρχέγονο Αιγαίο μας
Θα κατευνάζαμε όσες βροντές από τον Δία ρίχνονταν όμως,
Δε γίνεται στο δωδεκάθεο διπλός να είν’ ένας θεός
Χρησμοί να εκτοξεύονται για τ’ άπειρο
Κατόπιν να σιγούν βροντοφωνάζοντας για λάθος,
Να γράφονται στη μήτρα του ανείπωτου
Συνάμα δε, να βγαίνουν απαράλλαχτοι
Στην Κύπρο και τα Κύθηρα.
Και η γη θα χάνεται και ένα ταξίδι με εισιτήριο άτρητο.
Δεν ξέρω αν ήμουν (της υπόσχεσης) παιχνίδι
Μα υπήρξαμε μπαλόνια για γιορτή
Και γίναμε δυο αχινοί που σκότωναν
Το κάθε βήμα τους με βουτηγμένες λέξεις στο λεμόνι.