Kάποια αβγά ποιημάτων μας, μοιάζουν κελύφη άδεια
και τα πετούμε αδίσταχτα στην άκρη του καιρού.
Κι εκείνα ανθίζουν, με τα χρόνια, ουρανούς,
τινάζουν δέσμες κρίνων, νύχτες τρυφερές κι ένα φεγγάρι
που δεν ονειρευτήκαμε ποτέ.