Γιατί φαίνεται πως τ’ ανερμήνευτα υπάρχουν,
κι όχι πως θέλει προσευχές ή ξόρκια
ή, τρισχειρότερα, να νηστεύεις το λάδι·
αρκεί καθαρός ν’ αντικρίζεις τα θαύματα
και τότε μονάχη η γλώσσα σου
θ’ αξιωθεί τα πάθη.

Ώσπου ήρθε ο καιρός και είδε τον άγγελο
να του κρούει το στήθος.
Κρεβάτι γύρεψε προς την Ανατολή,
όπου μερόνυχτα παιδευόταν να παραδώσει,
το σεντόνι μουσκεύοντας στον ιδρώτα
και στο μύρο της βάφτισης.

Όμως τώρα που ξετυλίγω το ειλητάρι
ανακαλύπτω μοίρες κοινές των ανθρώπων
που έσμιξαν ήσυχα κάτω από δέντρα,
λίγο αίμα αφήνοντας ο ένας στον άλλον,
την ίδια άνοιξη αλλάζοντας
στόμα με στόμα.

Τέλος, οι πιο γριές, γονατίστε, τους είπαν
κι αφήστε τα παράθυρα ανοιχτά.
Έτσι έγινε κι ελευθερώθηκε ο χώρος
και μπήκε ο άνεμος καθαρός·
τότε, πού είναι, ψιθύρισε,
πού είναι ο Αλέξανδρος ο Μακεδών
και ησύχασε.

Κι έμεινε στην αυλή το πετεινάρι
με το μεγάλο νύχι να σκαλίζει
το χώμα, για να’ ρθει το φως
από τους άλλους τόπους.