Κάθε πρωί, ξεβίδωνε την καρδιά του ή το κεφάλι
κι άπλωνε, στο σκοινί της μπουγάδας, τα ενύπνιά του.
Κάποια, μεταμορφώνονταν σε ποιήματα.
Έτσι πίστευε, τουλάχιστον.

Του εξήγησα ότι το ποίημα δεν ωριμάζει με τον κραδασμό,
η αλλοίωση που το γεννάει, συντελείται στη σκοτεινή σιγή,
όπως, σ'ένα λαγούμι απουσίας, το μηδέν ωριμάζει τόσο
και γίνεται πρελούδιο του "κάτι",
ένα κατώφλι χλωρό που δεν οδηγεί πουθενά,

στο κάτω-κάτω, αυτή είναι η πρόθεση του ποιητή,
να στριφογυρίζει στο εσωτερικό ενός άδειου κελύφους
με τις σημαίες του έτοιμες, για ειδικές περιπτώσεις.
Στ’ αλήθεια δεν κατάλαβα ποτέ γιατί μας τιμούν, θα το `καναν
για τον Καραμούζα που καθάριζε μπιντέδες
και σταματούσε την κυκλοφορία για να περάσει απέναντι ένα σκυλί;