Κι είναι κάποιες στιγμές που θέλουμε να ξαναζήσουμε
πριν γίνουμε σύννεφα,
πριν αναλυθούμε σε μουσική και λευκά κρίνα:
Μια αμμουδιά με καμπύλες κι αχινούς,
το Χοντρό-Λιγνό στην παράγκα της Μεταμόρφωσης,
τα ποδήλατα και τους νυχτερινούς βατράχους.

Θέλω

στο τέλος μου

το αδαμάντινο,
όταν τ'άστρα θα σβήνουν ένα-ένα επιβλητικά
κι η απορία μου θα λιγοστεύει.


Ω, Κίρκεγκωρ, ω Νίτσε, κατανοώ την αγωνία σας:
Η επανάληψη είναι ένα ξανθό μυρμήγκι,
που βγαίνει απ’ τους μυκτήρες.

Απαραίτητο όσο το a caza d’ Irene των παλαιών εκδρομών.