Αν διαβάσουμε τις "Περιπέτειες ενός προσκυνητή",
έργο απλού ανωνύμου μοναχού,
θα αστράψει, εντός μας, η πρόκληση,
να καθαρίσουμε τα εργαστήριά μας από λέξεις,
δύσκολους τοκετούς ποιημάτων, ημιτελείς απόπειρες,
δρόμους απάτητους ώς τώρα,
καναδυό καροτσάκια σκουπιδαριό,
να φυσήξουμε τα φωσφορίζοντα μοντέλα και
να προσπαθήσουμε να νιώσουμε
-στην πράξη-
το
"μνημονευτέον μάλλον Θεού ή αναπνευστέον"

Το ξέρω, εγώ πρώτος, θα ξαναρχίσω να μαζεύω άστρα
και νυχτοπεταλούδες
κι άλλοι θα πετούν, ζογκλέρ, τις κορύνες των ερώτων τους.
Αυτά
δυστυχώς
συνηθίσαμε να θεωρούμε ποίηση.