Τίποτε δεν αλλάζει τον λόγο που ειπώθηκε,
τον λόγο που είναι εξίσου παρών στην εξιστόρηση και την προφητεία,
τη γραφή που υποτίτλισε την ακίνητη1 εικόνα τού χρόνου.

Τίποτε δεν ορίζει το σχήμα που δεν ορίστηκε,
το μάτι που εκθέτει την αρχή του στο φως,
τη μάταιη ορμή τού μυαλού προς το αβλάστητο ύψος·

το ύψος που εκ του ύψους μόνο περιβάλλεται,
αφήνοντας δίχως σύνορα τις διαστάσεις,
τα σημεία όπου τέμνεται το εφικτό με το ανέφικτο·

τα σημεία εντός τού γινόμενου
και τα σημεία έξω απ’ αυτό.

Μεταξύ των σημείων ο ασυμπλήρωτος κύκλος σας,
τα διανύσματα που δε θα προστεθούν,
η απόσταση ανάμεσα στο συμβάν και τη μνήμη.

Μεταξύ των σημείων η κερδισμένη σας γνώση
και η γνώση που χάθηκε στα ενδεχόμενά της,
το αβαρές τού αινίγματος στων εσόπτρων το κοίλο.

Προς τα πού2 οι εκβολές των λυγρών ποταμών και οι κρωγμοί των γλάρων·

προς τα πού η κοιλάδα του Somme
με το ένα εκατομμύριο, διακόσιες εξήντα πέντε χιλιάδες νεκρούς·

προς τα πού η ουρά τού ερπετού που φυλάει τα κοπάδια του,

αγρυπνώντας ανάμεσα σε δυο εποχές,
ανάμεσα στην εποχή τού κοντά και την εποχή τού απέραντου,
ενεδρεύοντας πίσω απ’ τους τύμβους εκείνων που έπεσαν
στην οθόνη τού τελευταίου πολέμου.

Τέκνον τυφλού γέροντος, τίνας χώρας αφίγμεθα3;

Προς τα πού ο τα πάντα ορών στον χερσωμένο κήπο των κανόνων·

προς τα πού η νεβρή μοναξιά τού πρωτόπλαστου φόβου·

προς τα πού οι χιτώνες που απόμειναν απ’ τη δημιουργία.