Ας τον θεωρούν συγγραφέα ολκής
κι ας τον προσέχουν. Εμένα δε με πείθει.
Οι παθιασμένοι καημοί που μ’ ενδιαφέρουν
δεν υπάρχουν στα γραπτά του.
Κάποτε μου επιτέθηκε-
«Η εμμονή σου με τα ερωτικά θα σε βλάψει.
Κάθε ποίημά σου στο ίδιο μοτίβο,
επαναλαμβάνεσαι και μας κουράζεις».
Όποτε με κλονίζουν οι επιθέσεις τους
με τη σκέψη περιπλανιέμαι σ’ ένα παλιό μου ταξίδι.
Επισκεπτόμασταν με πούλμαν διάφορες πόλεις,
διανύαμε τεράστιες αποστάσεις.
Μας λίκνιζε ο δρόμος και η μουσική στο κασετόφωνο.
Αργόσυρτοι αμανέδες ακούγονταν
γεμάτοι από το πάθημα της αγάπης.
Γινόταν πια ανεξάντλητο το ρεπερτόριο της αγάπης.
Στον ίδιο ρυθμό, στο ίδιο μοτίβο
η μία κασέτα διαδέχονταν την άλλη,
που ο κόσμος στο πούλμαν αποζητούσε-
τόσο που οι διαδρομές και οι επισκέψεις
ήταν ένα πρόσχημα γι’ αυτά τα ακούσματα,
γι’ αυτές τις μουσικές της αποχαύνωσης.
Συνειδητά οδηγούμαι στο ίδιο μοτίβο στα ποιήματά μου.