Διάβαζα λυτά έγγραφα του Δήμου, γραμμένα στην Κατοχή,
μολύβι κι άκρες ποντικοφαγωμένες, ούτε σφραγίδες,
ούτε επισημότητες, σ'ένα χαρτί οι μορφωμένοι του χωριού,
ανάμεσά τους ο τσαγκάρης παππούς, η μάνα
-βγάλαμε τα κοκαλάκια της προχτές-
δεκάχρονο παιδάκι που έπρεπε να παίρνει συσσίτιο,
άκουσα βήματα πίσω μου, μια φωνή, "ούτε χαρτί είχαν",
γύρισα το έγγραφο ανάποδα, μελάνι, καλλιγραφικά, του γραματ'κού,
ο Γιώργος Παπαδιαμάντης ήταν, ονόματα θανόντων στην ευλογιά-
μια Ιστορία μέσα στην Ιστορία, ψηφιδωτό από ονόματα,
άνθρωποι που τριγυρίζουν σε κείμενα, σαν τους παραλοϊσμένους
μετά από πυρκαγιά, όπως στους "Δαιμονισμένους", μιλούν
μόνοι, μιλούν για το άδειο τους μέλλον-
ο Ντούλιας, παρατσούκλι, μαέστρος μπροστά απ'το μαέστρο
η μπάντα των Ιταλών κατέβαινε στον Άι -Ταξιάρχη, τραγουδούσαν
"Ο σασά και τριαλό", αυτό από αφήγηση της μάνας,
ο Ντούλιας έκανε κωμικές φιγούρες, τα έγγραφα, το πίσω των εγγράφων,
κάποιος ζητάει να μη ταΐζουμε τους κομμουνιστάς στα `38
άνθρωποι, ο Θεόφιλος, ο ανάργυρος γιατρός Πορλίγκης, οι επιταγμένοι
παντοπώλες, τι να κυνηγήσουμε, καλλιέπεια κι αλήθεια, ποια είναι η αλήθεια;