Πρέπει να είχα κουραστεί,
κυνηγώντας, με την απόχη, αστέρια
κι είπα "ώρα για ύπνο",
όμως τούτο το φανάρι
-πες τε το και φεγγάρι-
κρεμάστηκε στη συκομουριά, που φτάνει
ώς το παράθυρό μου
και μου μιλάει, με τις ώρες, για τους απλούς ανθρώπους
με τις ματωμένες, σαν παπαρούνες, καρδιές.
Πώς να κοιμηθώ;