Κι έτσι, τα βράδια, περπατώ στους βρεγμένους δρόμους
μ'ένα ποίημα να κουδουνίζει στην τσέπη,
σαν νικέλινο άστρο,
να γυαλίζουν οι γυμνοί βραχίονες των δέντρων,
βράδια του γυρισμού
στην υγρή πατρίδα των ενυπνίων-
απόψε δε θα γράψω,
θα ταξιδέψω μόνο, προσέχοντας μη ξυπνήσω τον Ενδυμίωνα,
(μια χαρακιά
στη σελήνη).
Θα σηκωθεί ένας βιαστικός άνεμος και θα μου φέρει
τη μοναξιά
σαν μια μεγάλη, τελευταία ελπίδα.