Ὅμως δὲν ἐξαλείφεται τόσο ἀνώδυνα ἡ τερηδόνα
ὁ βόμβος τοῦ τροχοῦ προώρισται νὰ μὲ συνοδεύει ὡς τὴ συντέλεια
γι’ αὐτὸ πρέπει ἐγκαίρως νὰ ἐνταχθῶ στὰ μέτρα ποὺ τὸν περιέχουν
ν’ ἁρμόσω τὴ φθαρτότητά μου στοὺς ρυθμούς του
τὴν ἄτεγκτη προσωδία του, ὅπως ἡ ποίηση ὁρίζει
καὶ ἡ ἐξουσία της.

Ρίχνω μιὰ τελευταῖα ματιὰ
ἐκεῖ ποὺ λίγο πρὶν παραδομένος στὴν παντοδυναμία τοῦ τροχοῦ
ἄκουγα γιὰ τὸν αἰώνα ποὺ διάβηκε
κι ἀρχίζω νὰ τρεκλίζω
εἶναι τόσο βαριά, τόσο ἀσήκωτα τ’ ἀρκαδικὰ βουνὰ
τὰ μαῦρα μάρμαρα τῆς Γορτυνίας
οἱ μπαρουτόμυλοι τῆς Δημητσάνας
ὁ Βελουχιώτης καὶ οἱ συντρόφοι του.

Κανένα θρόισμα, κανένα μούρμουρο ἀπὸ τὰ ἔλατα
δὲν μοῦ μέλλεται νὰ φτάσει ὡς ἐδῶ
νὰ μερώσει τὸν τροχὸ τοῦ χρόνου καὶ τῆς ἱστορίας.