Καμιά φορά γυρίζεις και θυμάσαι
όχι φορέματα που ντύθηκες
και καθρεφτίστηκες φιλάρεσκα
μες των αντρών τα μάτια,
μα κάτι ρούχα ταπεινά,

που `χες μ’ αυτά τα χρόνια σου τα δεκαεννέα ντύσει
και πέσαν από πάνω σου αργά.
Η κοριτσίστικη ντροπή σου τα κρατούσε
και σώμα με σώμα δύσκολα
ο έρωτας νικούσε στο τρυφερό το πάλεμα.

Σώμα με σώμα
αίμα με αίμα
μέθαγε στα χέρια του το ξαφνιασμένο δέρμα
πήγαινε από πάνω σου να πέσει
και αυτό.

Τα τζην και τα μακώ
τα ταπεινά τα ρούχα γυρίζεις και θυμάσαι
το ρίγος του κορμιού
των δεκαεννιά χρονών.