Όπως οι ίριδες ριγούν στο φως της ειμαρμένης
Όπως φουσκώνουν οι φλέβες του λαιμού
Στην ηδονή και στο σκοτάδι
Έτσι γυρίζει το κλειδί στης κλειδωνιάς τα σκέλια
Εμείς που δε διστάσαμε ποτέ στ’ όνειρο να χαθούμε
Αναρωτιόμασταν συχνά αν κι έμπειροι αρτεργάτες
Πως θα μπορούσε ένα μόνο καρβέλι ψωμί
Τη συλλογική κι αμάραντη μοναξιά μας να χορτάσει.
Αλυσοδέναμε τότε τα μάτια ν’ αντιδρούμε καλύτερα
Κι ο καθρέφτης ασημένιο θυμίζοντας ιστό
Από αβάσταχτη ράγιζε επιθυμία
Πρώτη φορά που ο αιώνιος ψεύτης ομολογούσε την αλήθεια.

Αργότερα κάναμε ταμείο ζωής, περιμένοντας το ξημέρωμα.