Απ’ τη στιγμή που αρνήθηκε τον έρωτά μου
αδέσποτος γερνάει ο χρόνος.
Λένε πως δε θυμάται ούτε την πρώτη μας φορά.
Σβήνει από έπαρση μέσ’ στο παρθένο σώμα του.

Απ’ τη στιγμή που αρνήθηκε τον έρωτα μου
ο χρόνος
στις ώρες μου το γήρας δεν κυλά.
Μόνον εξωτισμός μιας επανάληψης
μονότονοι άσωτοι ρυθμοί
έκταση της στιγμής.
Στη χάση του Παρθένου
το Παρθενικό
ως δωρεά αναπάντεχη μου δόθηκε
το βλέμμα που έψαχνα
αειθαλές και γόνιμο
όπως ενός τυφλού ή του βρέφους.

Απ’ τη στιγμή που αρνήθηκα τον έρωτα του χρόνου
ο έρωτάς μου διήρκεσε και διαρκεί.