εγώ
που ποτέ μου δε πίστεψα
στην παρουσία Σου
είδα
Χριστό εσταυρωμένο
στα μάτια
του αγοριού απ’ το απέναντι φανάρι

τα αγκάθια
το ίδιο ικετευτικά
μπήγονταν στο κροταφικό υπόμνημα
“ιλί ιλί λαμά σαβαχθανί”

μόνο που εδώ κανείς δε μίλησε
για βασιλιά

στο δεξί του χέρι
μια μελανιά χάραζε την γαλάζια
φλέβα
έτσι που το γαλάζιο
να λερώνεται με λίγο μοβ
της απουσίας

κι ήταν όμορφο τ’ αγόρι
η σκηνή της σταυρώσεως
το μοβ καρφάκι
ο ήλιος που χάιδευε
το πυρρόξανθο γενάκι του

πόνεσα πολύ
όχι απ’ την αδυναμία μου
να πιστέψω σε Σένα
αλλά από την ομορφιά
που εμφανίστηκε μπροστά μου
(στον δρόμο όλο κίνηση
στην βιασύνη του κόσμου
στην τόσο αργή μου
περιπλάνηση)
και τραυμάτισε ξώφαλτσα
το σίγουρο βήμα
που επέβαλε
ο ρυθμός
της μουσικής που άκουγα
αφηρημένα.

εγώ ο άπιστος και αμετανόητος
ξένος Σου
εγώ που πρώτος σημάδεψα
την απροσδιοριστία Σου
με αδιαφορία
εγώ που διάλεξα την αυτοκαταστροφή
αντί για την σωτηρία
είδα το χαμογελαστό Σου
πρόσωπο
μέρα μεσημέρι
στον κεντρικό δρόμο
της πόλης που μισείς
και σε ερωτεύτηκα
μικρέ μου θεέ

αλήθεια-
ξέρεις πως καπνίζουμε
την ίδια μάρκα τσιγάρα;