Στην Πάτμο
κάτω απ΄το μεγάλο αρμυρίκι
στην άσπρη παραλίa
να μη χορταίνεις να κοιτάς
βασίλισσα τη χώρα.

Ολημερίς κάτω από τον ίσκιο
τρεις – τέσσερις ομήλικοι θαμώνες.
Χαρτιά, ρακέτες, άλλος βιβλία, μια κιθάρα.
Εκεί ένα μελαχρινό παιδί απ ΄τη Λαμία , ένας Γιάννης
-διάβαζε τα άνθη του κακού και τον Λωτρεαμόν-
ήθελε να σωθεί από μια Μαρία.

Γύρνα και κοίτα του είπα , αντί για μένα,
βασίλισσα τη χώρα
στεφανωμένη απ’ τα κλαδιά
που μας κρατούν σκιά.

Κανένας δε με παρακάλεσε ως τότε
μη φύγω από το σπίτι,
μη φύγω από την πόλη,
μη φύγω από κοντά του.

Κι αυτός με επιμονή που με ακολούθησε χαράματα
ως το πλοίο,
μου ζήτησε με πάθος να μη φύγω.
Μη φύγω από πού απ’ τη σκιά.

Και ούτε κανείς
με παρακάλεσε μετά.