Για φαντάσου
να ξέχναγες για λίγο τ’ όνομά σου,
το σχήμα που χει μάθει η αγκαλιά σου
και τώρα πια συνήθισε μισή

Τότε μόνο
αν σ’ αντάμωνα ξανά στον ίδιο δρόμο,
με δίχως τύψη κι ούτε λάθεμα στο χρόνο,
θα περνούσαμε τις γέφυρες μαζί

Αν μπερδεύτηκε το νήμα
τότε πρέπει να κοπεί,
κάνε μια φορά το βήμα
κι έλα διώξε τη σιωπή

Όσο κρύβεσαι απ’ το πάθος
τόσο εκείνο σε κεντά
κάνε εσύ το πρώτο λάθος
κι όλα θα `ρθουνε σωστά

Για θυμήσου
ποιά δίψα αποκοιμήθηκε μαζί σου
και μέσα απ’ τα ροδάνια της ψυχής σου
της ανάγκης το ποτάμι δεν κυλά

Ξέρεις τώρα
πως κρατάω τους ανέμους και τη μπόρα,
και του άγονου καιρού όλα τα δώρα
που αγγίζουνε τη γη κι αυτή ξυπνά.