Από τον Μάρτιν τζιαί να πα ούλλα τα δέντρ’ Αθκιούσιν
αθκιούσιν τζιαί μυρίζουσιν τζιαί μυρωδοκοπούσιν
Τζ’ εππέφταν τ’ άθθη πάνω σου μάνα μου τζιαί ελουβούσαν.
Ο Σκάπουλος τζι’ η κορασιά είπαν ν’ αγαπηθούσιν
τζι’ αν ένι θέλημα Θεό μιάν ώραν να βρεθούσιν.
Τζιαί μιάν πορνήν ημπλάσκει την τζιαί γλυκοσιαιρετά την.
- Γεια σου μηλεά μου κότζινη, τρανταφυλλιά ωχράτη
την ώραν που γεννήθηκες έκατσα τζι’ έγραψά την.
Ετζείνη δεν του άκουσεν τζιαί εν του πολοήθην.
Τζιαί πολοάτ’ ο νεούλλικος τζιαί ξανασσαιρετά την.
- Γεια σου μηλεά μου κότζινη τζιαί γατανοβρυδούσα
Τζ’ εσ’ όταν εγεννήθηκες ούλα τα δέντρ’ αθκιούσαν.
Επολοήθην τζ’ είπεν του: Καλώς ήρτες αφέντη.
Τζ’ εμύριζεν το στόμαν της σαν τους αθθούς στα δέντρη.
Το δκιάβα σου εν εμ’ πο δά τζ’ εσού ίντα γυρεύκεις;
Τζιαί πολοάται τζιαί λαλού τζιαί λέει τζιαί λαλεί της
- Αυκήν εν που σηκώθηκα τζ’ εξήχασα την στράταν
Τζι’ ο Πλάστης μου με έρριψε ομπρός σου μαυρομάτα.
- Εν έσσιες μάναν να σε δη· τζύριν να σε γυρέψη
τζιαί παρπατεις μασάνυχτα, παίδκιο να σε κουρσέψουν;
- Η μάνα μου επέθανεν, ο τζύρις μου εθάφτην
εξήππεσα τζ’ εγιώ μικρός, μάνα μου στην α(γ)άπην.
- Τζιαί ποθ `νι τα κανίσσια σου που φέρες ν’ α(γ)απήσης;
- Εσ’ αρωτάς τα ρούχα μου τζιαί πού ΄νι τα δικά σου;
- Τζιαί πού `νι τα ζιμπούνια σου τ’ αρκυροκουμπιαστά σου;
-Τζιαί πού `νι τα βρασσόλια σου στα σσέροπαλαμά σου;
Πού `νι τα σκολαρίτζια σου, που κρέμουνται στ’ αφκιά σου;
Τζιαί βκάλλει που την πούγκαν του μιάν λασμαρκάν τζιαί δκιά της.
- Όρίστ’ ορίστε, Λυερή κανίσσια που μου ζήτας.
Εσείστην τζ’ ελυΐστηκεν την λασμαρκάν τζιαί πκιάνει.
Η λασμαρκά με τες Μαγειές ίντα μπορεί να κάμνη!
Ο παίδκιος εν π’ αρώστησεν, βάλλουν τον σ’ έναν σπίτιν.
- Δκιώξε τον, μάνα, δκιώξε τον να φύη που μεσ’ το σπίτιν
γιατ’ αν πεθάνη έσσω μου, εν νά’ σσιει αυλή μου λύπην
νά `ρκουνται να σωρεύκουνται αθρώποι του ζαπίτη.
- Τον νεούλλικον που τον θωρείς, εν να σου τον χαρτώσω
να πα να φέρω τον παπάν να σας ηστεφανώσω,
Κλέφτει σκοπόν της μάνας της τζιαί μόδον του τζυρού της
σκοπόν απού τ’ αδέρκια της τζι’ απού τους χωρκανούς της
τζι’ αννοίει μέσα στον νοτάν τζιαί μπαίνει τζιαί θωρρεί τον
βκάλει τζιαί που την πούγκαν της δκυό μήλα τζιαί διεί του.
- Ορίστ’ ορίστε νεούλλικε δκυό μήλα για να φάης
πέρκι εν η υγεία σου τζιαί ζήσης τζι’ εν πεθάνης.
- Σήκωστ’ τα κόρη, σήκωστ’ τα τα μήλα π’ ομπροστά μου
γιατί στραφτούν τζιαί κόφκουν σε τ’ αναστενάματά μου
να μού δωσεις έναν φιλίν ίσσια `τουν η εγειά μου.
- Πώς να σου δώσω το φιλίν, πώς να σου δώσω πόθος
που είστε πολλοπάϊτοι που πάτε τζι’ α(γ)απάτε
φιλάτε τζιαί χορτάννετε τζι’ ύστερις μολοάτε.
- Αν εν τζιαί μολοήσω το στο φας μου τζιαί στο πκιείν μου
την ώραν του θανάτου μου να μην ηβκ’ ή ψυσσιή μου
με το σπαθίν το κοφτερόν ας πα η τζεφαλή μου.
Εγύρισεν η Λυερή, έξω ξαναδικλίζει
ομπρός τα πίσω στράφικεν τον παίδκιον τζ’ αγκαλίζει.
Εφίλησεν τζ’ ετσίμπησεν τζ’ ότ’ ήθελεν επήρεν,
τζιαί μεσ’ τη μέσην των βυζιών σημάϊν της αφήκεν.
Τζεί που το είδεν Λυερή πολλά της κακοφάνην.
- Τα σσιείλη μου σου έδωκα παίδκιο να τα φιλήσης
οϊ στην μέσην των βυζιών σημάϊν να μ’ αφήσης.
- Βάλε εις το πουκάμισον μιάν πιθαμήν γατάνιν·
τζιαί σφικτοκούμπκιαστο σφικτά μάνα μου για να γιάνη
Αγκάδκια ίντα Λυερή, ήτουν που μου φουμίζαν
πο’ έναν μαντήλιν εν είχαν τον παίδκιον να δανείζαν,
Ίσσια τζ’ έρτουν οι ιερείς να μας ηστεφανώσουν
τζιαί βκάλλουν τα σεντόνια μας απού να μας ηστρώσουν
τζιαί μείνουν έξω μείνουσιν που κάτω τα προιτζιά μου
τότες θωρείς τζ’ εμέν παίδκιο, τζ’ εμέν’ τα κρετιτά μου.
- Τζυρά μου, εγιώ εν αρμάζουμαι τες αγαπητητζές μου,
στην Τζύπρον έχω εκατόν τζιαί πέρα δκυό σσιλιά(δ)ες
τζιαί στην Κωνσταντινούπολιν παιδκιά με τες μανα(δ)ες.
Ως που να μπη ως που να βκη η άσπρη περιστέρα,
τζείνος εβαρκαρίστικεν τζ’ ίσια επήεν πέρα.

Εν Γαληνή 1 Αυγ. 1919
Χ’ παπά Μιχαήλης Μάρκου

Κύπρια Έπη
Ξενοφώντος Π. Φαρμακίδου, 1926