Βλέπεις σ΄εκείνο το βουνό δυο μαύρα κυπαρίσσια
και κάτωθέν τους κάτασπρην μιάλην στενήν πλάκα;
Σύντας φυσύση άνεμος τες άκρες τους κολλούσι
και τα κλαδιά τους σμίγουσι κι’ αρχίζουν και λαλούσι:
«Μαργιώ μου χρυσοπλουμιστή, σαν ο κακός πατέρας
δεν ήθελεν στ’ αγκάλια μου να σε ιδή νυφούλα
πήρα τα όρη, πήρα τα, καλόερος να γένω,
μα πάντα οι ομορφάδες σου τον νουν μου εζαλίζαν.»
«Κι΄εώ, σα σ΄είδα κι’ έφυες και τα βουνά τα πήρες,
τους βρούλους* μου τους ξούρισα κιεις το λαμπρό τους ρίχνω.
Ρούχα μαύρα εφόρησα κιεις τα στενά, μονάχη,
ψωμοζητούσα κ’ έφευκα τον δόλιο μου πατέρα.
Μα σύνταν ήρτα στο βουνό τούτο που τώρα στέκεις
νεκρός κοντά μου, κι έτυχε την πλάκα σου να εύρω,
πέφτω χαμαί, στα χώματα κυλιούμαι σαν το κτήνος.
Σωστά τρία μερόνυχτα, χωρίς νερό, προσφάϊ΄,
'πο πάνωθιό της πλάκας σου εφώναζα τον Χάρο.
Μ’ άκουσε κ’ ήρτε τρέχοντας και την ψυχή μου πήρε.»
«Για `δε τα τάρημα κορμιά τα κακοσκοτομένα·
σύντας εζούσαν χωριστά ήταν το έναν τ΄άλλου,
και τώρα εσμιχτήκασι νεκρά, ξεψυχισμένα.
Κακοί γονείς μας, μάθετε να μη μας τυραγνάτε
τους γιούς σας και τες κόρες σας, γιατί σαν σκοτωθούνε
ο κόσμος όλος λέει σας κακούς σαν τ΄άγρια κτήνη.»