Τζινούρκος νεός πραματευτής έρκετουν που την Πόλιν,
σύρνει μουλάρκα δώδεκα, τζιαί με τες πραμαδκειές του,
ζώννετουν'ς στην κοξούλλαν του ένα γρυσόν ζωνάριν.
Μια κόρη τον εσσιάστηκεν΄π’ άρκον παναθύριν:
-Τζινούρκε νιέ πραματευτή, πουλείς μου το ζωνάρην;
τζι’ αν το διάς με τα γρουσά, μάνα μου να το πάρη,
τζι’ άν το διάς με τα καρσά, τζύρις μου να το πάρη,
τζι’ άν το διάς με τα φιλιά, εγιώ να το γοράσω.
-Έναν φιλίν μου στοίχισεν τζί’ αν ήυρω δκυό διώ το,
τζί’ αν ήυρω τρία, τέσσερα, διώ τζιαί τα μουλάρκα.
-Θωρείς το τζείνον το στρατίν, τζείνον το μονοπάτιν,
το μονοπάτιν βκάλλει σε είς την κρυάν την βρύσιν,
τζι’ έσσιει μηλάν, γλυκομηλιάν, με δώδεκα κλωνάρκα,
τζιαί δήσε τα μουλάρκα σου κάθε κλωνίν τζιαί έναν,
την μούλα σου την ροδινήν, δήσε την είς την κόρμην,
τζι’ εγιώ γελώ της μάνας μου πως θα'ρτω να γεμώσω.
-Τζι΄αν έσσιει κούζα σου νερόν, πως θα'ρτης να γεμώσεις;
-Τζι΄αν έσσιει κούζα μου νερόν, χαμαί θα το σσιονώσω.
Πκιάννει το τζείνον το στρατίν, τζείνον το μονοπάτιν,
το μονοπάτιν βκάλει τον είς την κρυάν την βρύσιν,
τζι΄είσσιεν μηλιάν, γλυκομηλιάν, με δώδεκα κλωνάρκα,
τζ’ έδησεν τα μουλάρκα του, κάθε κλώνιν τζαί `εναν,
την μούλαν του την ροδινήν, δήννει την είς την κόρμην.
Τζ’ η κόρη επεράρκησεν, τζ΄ο νιός εποτζοιμήθην,
κούφος τον όφιν έτρεσσιεν, όφις τον κούφον τρέσσιει,
τζ’ είσσιεν το στόμαν τ'αννοικτόν, ο κούφος πήεν μέσα.
Τζιαί ννάτην τζαί την λυερήν που κάτω τζ΄ανεφαίνει,
τζ΄ακόμα νιός ανάσυρεν τζ΄ακόμα νιός ελάλεν:
-Τζ’ ανάθθεμάν σας λυερές τζιαί σας τζαί τα φιλιά σας,
που κάμνατε τους νιούλληες να βκούν που την ζωήν τους.
Τζιαί πκιάσε τα μουλάρκα μου, πκιέστες πραματευκές μου,
την μούλαν μου την ροδινήν κάμε τα κόλλυφα μου,
τζιαί τρώε τζιαί μακάριζε τζιαί λάλε τ’ όνομαν μου.
'Εν `εχω μμάδκια να τα δώ, δόγκια να τα μασήσω,
μόνον αν μου τα δώκουσιν, χαμαί'ννά τα κουτζίσω!
Επήραν τον τζ΄εθάψαν τον τζεί πάνω στο λαόνιν,
Τζ’ ήρτεν τζαιρός του λαονιού, τζ’ επήαν να το σπείρουν,
ζέγνουν τον βούν τον μέλισσον, ζέγνουν τον βούν τον μαύρον,
τραυούν τον βούν τον μέλισσον τζ’ ο μέλισσος τον μαύρον,
εδώκασιν τζ’ εβκάλασιν τριτζέφαλον τον κούφον.
Τζ΄εψήλωσεν το σσιέριν της η λυερή, πάνω θεόν δοξάζει.
-Δοξάζω σε τον πλάστην μου, δοξάζω τ’ όνομα σου,
τίποτε εν γινίσκεται, δίχως το θέλημα σου,
τζιαί ρίψε μιάν βέρκαν λαμπρόν, μέσ΄το σταυρίν τ άλετρου,
μίτε τα βούδκια να καούν, μίτε ο ζευκαλάτης,
μόνον να δώκεις να καή, τριτζέφαλον τον κούφον.
Θεός ήτουν που τ’ ακουσεν, Χριστός τζ΄απάκουσεν της,
Τζ΄έριξεν μιάν βέρκαν λαμπρόν, μέσ’ το σταυρίν τ΄άλετρου,
μίτε τα βούδκια κάισαν, μίτε ο ζευκαλάτης,
μόνον έδωκεν τζ΄έκρουσεν τριτζέφαλος ο κούφος.
Ήρτεν τζαιρός το λαονιού, πάσιν να το θερίσουν,
ήρτεν τζαιρός του σιταρκού, πό'ννα το κοσσινίσουν.
Πέντε χωρκών τα κοσσίνα, πέντε χωρκών τ΄αρβάλια,
έκατσεν τζ΄εκοσσίνισεν πέντε κουνία σιτάριν,
τζιαί φόρτωσεν το μούλον της, τον βαρυγομαρκάρην,
Τζ’ ελάμνισεν το Σάβατον, τζ’ επίεν την Τετάρτην,
τζ΄ήυρεν τον μύλον όφκαιρον τζιαί το νερόν κομμένον,
τζ’ ήυρεν τζιαί τον μυλωνάν νεκρόν τζαί σταυρωμένον.