Γλυκόλαλη στα χέρια του η κιθάρα
κι οι ψυχανθοί του παίρνανε μιλιά•
δροσιά στης νιότης την αποσταμάρα
κι ανάσα στη χωριάτικη δουλειά.

Τραγούδαγε βουνά κι ελάτια
ξανθομαλλούσες, μαύρα μάτια.
Στρουθί, κι αν κι ότι βρει θα φάει•
τον φώναζαν "Χαραμοφάη".

Και το χωριό χοροπηδάει
και μπράβο του Χαραμοφάη.

Μα της κιθάρας το στρουθί βαριέται
τα λόγια του χωριού. Και στο τσαπί
κερδίζει το ψωμί και το μπουχτιέται.
Κανείς Χαραμοφάη δε θα τον πει.

Και σβηούν τραγούδια, σβηούν τα γέλια
στ’ ανήμπορα κιθάρας τέλια.
Και πάει Απρίλης, πάει κι ο Μάης
κι έσβησε κι ο Χαραμοφάης.

Και πάει κι ο Γιάννος κι η Μαριώ
κι έρμο από τότες το χωριό.
Μα το χωριό παραμιλάει
και μπράβο του Χαραμοφάη.