Στις δασωμένες τις πλαγιές της ξεχασμένης Δίκτης
πετούν αητοί που οι άνεμοι τούς έχουν συντροφιά
Σαν άγιοι ασκητές κι αυτοί σ’ ερημωμένη σκήτη
ζούνε με λιγοστή βροχή κι ελπίδα στα φτερά

Εκεί γυρνούν και οι ψυχές των ντόπιων αντρειωμένων
πολεμιστές ανύσταχτοι που τ’ άρματα φορούν
Να πάρουν σάρκα και οστά συνέχεια προσμένουν
θυσία να γενούν ξανά, στη μάχη να ριχτούν

Και μια φωνή που ακούγεται σιγά απ’ τα μονοπάτια
λένε πως είναι μυστική ηχώ που βγάζει η γη
Σαν πέφτουνε αόρατα του ουρανού κομμάτια
και σπάζουνε της μοναξιάς τη μάργα σιωπή.