Το λοιπόν, λοιπόν, μαζί σου
στις φωλιές του παραδείσου,
μπαίνω, κόβω τους καρπούς
που ανασταίνουν και θεούς.

Γιατί βλέπεις και οι δύο
σαν ορθάνοιχτο βιβλίο,
τη διαβάζουμε τη σκέψη
και τη σπρώχνουμε να παίξει
σε παιχνίδι φαντασίας,
πάθους και αθανασίας.

Το λοιπόν, λοιπόν, μαζί σου
στη φωτιά απ’ το κορμί σου,
πέφτω, στάχτη σου να γίνω
να αγιάσω σαν τον κρίνο.

Γιατί βλέπεις και οι δύο
σαν ορθάνοιχτο βιβλίο,
τη διαβάζουμε τη σκέψη
και τη σπρώχνουμε να παίξει
σε παιχνίδι φαντασίας,
πάθους και αθανασίας.