Ήμουν σπίτι και διάβαζα ένα σου γράμμα,
πόσο εύκολα το `ζησες τούτο το δράμα,
μα όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν ξεχνιέσαι εσύ,
είσαι του ζαλισμένου μυαλού μου κρασί.

Μα έφυγες κι εσύ,
μα έφυγες κι εσύ,
μα έφυγες κι εσύ.

Σε συνάντησα πάλι στο πάρκο, τυχαία,
με μιαν άλλη, καινούργια, της ζωής σου παρέα,
δύο λόγια αλλάξαμε, απλά, τυπικά
και το χέρι μου έσφιξες για λίγο, ζεστά.

Μα έφυγες κι εσύ,
μα έφυγες κι εσύ,
μα έφυγες κι εσύ.

Δεν μπορώ να ξεφύγω απ’ αυτή την εικόνα,
αν θυμάσαι, ήταν πλάι μας δυο χελιδόνια,
λες κι εμείς μέσ’ στην Άνοιξη σμίξαμε οι δυο
κι ο ΧΧειμώνας μάς χώρισε σ’ άλλον ουρανό.

Μα έφυγες κι εσύ,
μα έφυγες κι εσύ,
μα έφυγες κι εσύ.

Ξέρω, τώρα είναι όλα αυτά περασμένα
μα όταν γέρνει ο ήλιος, πηγαίνω στα τραίνα
και προσμένω το θαύμα να `ρθεί ξαφνικό,
να κατέβεις για λίγο, να σε δω στο σταθμό.

Μα έφυγες κι εσύ,
μα έφυγες κι εσύ,
μα έφυγες, έφυγες κι εσύ.