Είμαι παιδί παράξενο
και πάντα κάτι λείπει,
ανάθεμα κι η σκέψη μου
μια στη χαρά και μια στη λύπη.

Κι όλο θαρρώ πως ξέφυγα
από τ' απωθημένο,
μαράζι μέσα μου κρυφό
και παραπονεμένο.

Ράγισες κόσμε κι έφυγα
από τη χαραμάδα,
μη ροκανίσω τον καιρό
σε μια ζωή ρημάδα.

Μέσα μου άναψε φωτιά
και βλέπω στα καμένα
μισοχαμένα όνειρα
κι αυτά τ' απωθημένα.