Μοναχός κι αραγμένος
στη νύχτα την πικρή,
στη θύμηση μου σ’ έχω
στα στήθια μου καρφί.

Ο πόνος κι ο καημός μου έγινε αδερφός,
τι κρίμα κι αμαρτία να είσαι εσύ αιτία
να είμαι μοναχός, τις νύχτες δίχως φως.

Αράχνες ένα γύρω
μου κάνουν συντροφιά
και την καρδιά μου τώρα
τη δέρνει παγωνιά.

Ο πόνος κι ο καημός μου έγινε αδερφός,
τι κρίμα κι αμαρτία να είσαι εσύ αιτία
να είμαι μοναχός, τις νύχτες δίχως φως.