Τι σε μέλει, αν είμαι κουτσαβάκι και το μαύρο κι αν τραβώ
κι αν μεθάω, ρε μανίτσα και στους δρόμους τραγουδώ.
Τι σε μέλει, αν παίζω ζάρια και με χήρες κι αν γλεντώ,
αφού, κούκλα μου, το ξέρεις, πως εσένα αγαπώ.

Τι σε μέλει κι αν γυρίζω σ΄όλους τους συνοικισμούς
κι αν ρουφάω ηρωίνη και κοιμάμαι στης Ντουντούς.
Πίστεψέ με, ρε τσακίστρα, πως εσένα αγαπώ
και μη θέλεις να με κάνεις, άδικα να σκοτωθώ.

Αφού θέλεις να τα παρατήσω κάθε μαύρο και πιοτό,
όλα, φως μου, θα τα λησμονήσω, γιαβουκλούς σου σαν γινώ.
Κι έτσι θα βρεθούμε οι δυο μας χώρις ντέρτια και θυμούς
και μέσ' στον τρελό σεβντά σου θα ξεχνάμε τους καημούς.