Μια φορά ήμουνα πουλί
και μ' αγαπούσανε πολλοί,
τώρα είμαι χελιδόνι
και κανείς δε με ζυγώνει.

Περνώ το έρημο στρατί,
παν' τα ματάκια μου βροχή,
το στρατί, το μονοπάτι,
βάσανα που 'χει η αγάπη.

Το μονοπάτι μ' έβγαλε
στην κόρη που με γέλαγε,
μες στης Βαγγελιώς την πόρτα,
που την αγαπούσα πρώτα.

Αν είσαι μέσα, Βαγγελιώ,
έβγα δυο λόγια να σου πω
και αν είναι κι η μαμά σου,
πάρε με κι εμέ και κοντά σου.