Μια στιγμή δική μας μόνο
που ξεχάστηκε στον χρόνο την ανάγκη σου ζητά.
Μια ελπίδα που δε σβήνει
τα σημάδια της αφήνει και κοντά μου σε κρατά.

Σαν σταγόνες της βροχής
δεν τελειώνουμε εμείς.

Εγώ και εσύ σε αγώνα άνισο
να κυνηγάμε τον παράδεισο,
να προσπαθώ να βγω απ’ την άβυσσο,
προτού σε χάσω στο ενδιάμεσο.

Εγώ και εσύ τα φώτα σβήσαμε
σαν δυο σκιές που κουραστήκανε
και στο σκοτάδι παραιτηθήκανε
όταν ο ένας τον άλλον βρήκαμε.
Εγώ και εσύ.

Πάλεψα να ξεπεράσω
τη μορφή σου να διαγράψω, σ’ άλλη αγκαλιά να μπω.
Μα φοβάται δεν αντέχει
η καρδιά σαν κλέφτης τρέχει, κρύβεται σαν μυστικό.

Σαν σταγόνες της βροχής
δεν τελειώνουμε εμείς.

Εγώ και εσύ σε αγώνα άνισο
να κυνηγάμε τον παράδεισο,
να προσπαθώ να βγω απ’ την άβυσσο,
προτού σε χάσω στο ενδιάμεσο.

Εγώ και εσύ τα φώτα σβήσαμε
σαν δυο σκιές που κουραστήκανε
και στο σκοτάδι παραιτηθήκανε
όταν ο ένας τον άλλον βρήκαμε.
Εγώ και εσύ.