Ζω σε ένα σπίτι φυλακή γεμάτο κάγκελα,
μια μεζονέτα ερημική πες μου ίντα ‘θελα.
Ζω σε ένα σπίτι μοναξιάς γεμάτο σύνορα
που δεν μ’ αφήνει πια το χθες να ζω το σήμερα.

Και θυμάμαι ότι θα ’μαι
σου ‘λεγα ένας άνθρωπος,
που θα πέφτω, θα κοιμάμαι
όχι σαν απάνθρωπος.

Ζω με έναν όρκο σιωπής που δεν τον έδωσα
ένα σημείο ανατροπής που δεν φανέρωσα.
Χιλιάδες λέξεις και να πω δεν έχουν νόημα
μοιάζουν τα λόγια μου πια μόνιμα ετερώνυμα.

Και θυμάμαι ότι θα ’μαι
σου ‘λεγα ένας άνθρωπος,
που θα πέφτω, θα κοιμάμαι
όχι σαν απάνθρωπος.

Και θυμάμαι ότι θα ’μαι
σου ‘λεγα ένας άνθρωπος,
δίχως να υπολογίζω
μια φορά ήρθα να ζήσω.