Γιατί, αγάπη μου χρυσή,
θέλεις μακριά να φύγεις,
δε συλλογιέσαι μια πληγή
αγιάτρευτη μ' ανοίγεις.

Φεύγεις και μένω μόνο μου,
με συντροφιά τον πόνο,
εσύ θα βρίσκεσαι μακριά
κι εγώ θα μαραζώνω.

Μέσα στον κόσμο έρημος,
πουλί μου, σαν θα μείνω,
χωρίς ελπίδα και σκοπό
για πες μου τι θα γίνω.

Ποιον θα 'χω 'γώ παρηγοριά
στη μαύρη μοναξιά μου,
αφού εσύ αγάπη μου
θα βρίσκεσαι μακριά μου.