Τ' αμυδρό φως του λυτρωμού
φλόγα μικρή που καίει,
ένα χέρι περιμένει
στη γωνιά του παιδεμού.

Τ' άγριο αγέρι που φυσά
τρυπώνει στο απάγκιο,
πόσα αργύρια, σε ποιόν άγιο
να τα τάξουμε χρυσά.

Ποιος θεός να μας σταθεί
γιατί να μας λυπηθεί,
φτωχοδιάβολοι καιροί
αν κρατάνε το κερί.

Σύρθηκε η ελπίδα καταγής
στη λάσπη ποιος να σκύψει,
πως μπορεί να εγκαταλείψει
τη γραμμή της διαφυγής.

Ποιος θεός να μας σταθεί
γιατί να μας λυπηθεί,
φτωχοδιάβολοι καιροί
αν κρατάνε το κερί.